یک پرسش: شورای امنیت در برابر تجاوز عراق به ایران چه عملکردی داشت؟

18آذر سالروز معرفی رژیم بعث عراق به عنوان آغازگر جنگ تحمیلی بهانه ای شد تا این بار موضوع مواضع دوگانه شورای امنیت را در برابر هشت سال دفاع مقدس و سایر تجاوزات و جنگ ها در جهان بررسی کنیم.
صدام با طمع رهبری جهان عرب و پر کردن خلأ قدرت در منطقه و به دست آوردن امتیازات از دست داده در قرارداد 1975 الجزایر وارد جنگ با ایران شد. وزارت خارجه عراق در 26 شهریور سال 1359 طی یادداشتی قرارداد 1975 الجزایر را لغو کرد و صدام در برابر دوربین تلویزیون عراق، آن را پاره نمود و در 31 شهریور سال 1359، به ایران حمله کرد.
با وجود مشخص بودن تجاوزکار، سازمان ملل به علت فشار ابرقدرت ها سال ها حق مسلم ایران را پایمال کرد تا اینکه پس از قبول قطعنامه 598 از سوی ایران گروه ناظر نظامی ایران ـ عراق ملل متحد (unimag) تشکیل شد. پس از 11 سال از آغاز جنگ (که سه سال پس از قبول قطعنامه 598 از سوی ایران است) با تلاش های پیگیر سیاسی مسئولان جمهوری اسلامی، حقانیت ایران در دفاع مقدس به اثبات رسید.
«خاویر پرز دکوئیار»، دبیرکل وقت سازمان ملل متحد در 18 آذر سال 1370 طی یک گزارش رسمی به شورای امنیت، اعلام کرد که عراق در 31 شهریور 1359 به ایران حمله کرده است.این مسئله گرچه بسیار دیر اعلام شد، اما از پیروزی های مهمی است که در تاریخ کشورمان به عنوان حاشیه ای بر حماسه عظیم ملت ایران در دفاع مقدس هشت ساله خود، ثبت گردید.
مشابه تعرضاتی که دولت عراق در طول هشت سال جنگ تحمیلی به مقررات حقوق مخاصمات مسلحانه و بشر دوستانه نمود، چند سال بعد، در نقاط دیگری از جهان نیز اتفاق افتاد، شورای امنیت سیاست سکوت و بی تفاوتی را کنار گذاشت و سریعاً دست به کار شد و محاکم خاصی (نظیر یوگسلاوی و رواندا) را ایجاد کرد و متعرضان به مقررات آن حقوق را به پای میز محاکمه کشاند.
شدت جنایت هایی که دولت عراق در طول هشت سال جنگ تحمیلی مرتکب شد، به هیچ وجه از جنایت هایی که چند سال بعد در یوگسلاوی سابق و رواندا اتفاق افتاد، کمتر نبود، بلکه بیشتر نیز بود. حافظه بشریت همچنان جنایت های عراق و سکوت های عامدانه شورای امنیت را به منزله بخشی از عملکرد تاریک آن سازمان در زمینه حفظ صلح و امنیت بین المللی، در خاطر خود حفظ خواهد کرد.