مولاجان ...
جانم به قربان مدار نگاهت ...
همین دیشب بود نزدیک سحر ...
با کعبه حرف میزدم به یاد تو ...
به کعبه گفتم: چقدر این لباس سیاهت برازنده ی امروز توست ...
رمضان است و تمام زمین در غم امام زمانی سیه پوش میشود ...
به گمانم تو هم عزادار مولای من هستی ...
لباس عزای کدام امام زمانِ مرا به تن داری؟
برای شهادت اولین شان عزاداری یا برای صاحب عزا بودنِ آخرینشان ...
به کعبه گفتم: لباس سیاهش برای تو، اشک و آهش برای من ...
به کعبه گفتم: تو علی را در قلب خود جا دادی و من مهدی را ...
به کعبه گفتم تو "سنگ" شکافتی برای امام زمانت و من "دل"را ...
به کعبه گفتم زمین است و تو اعتبار داری بگو بگردند دور تو ...
من مهدی را دارم، کعبه میخواهم چه کار؟
آنها به دور تو میگردند و من دور مهدی ...
به کعبه گفتم: با نگاه اول به تو، آرزوها مستجاب است، اما نگاهِ اولِ بماند برای مولایم ...
مکه نمی آیم تو را ببینم، من "کعبه" دارم ... کعبه ...
مولاجان تو کعبه ی مَنی ...
غمگین نبینمت در زمین ...
غم ت بر جانِ من مهدی جان.
چند روزی از شب های قدر اهل زمین گذشته مولاجان ...
آمدی، ظاهر شدی
سَری به پرونده ی اهل زمین زدی و رفتی ...
مولای من .. این چند روز دلم پر می کشد به هوای عطر نفس هایت که میهمان این حوالی بودی ...
من بوی عطر پیراهنت را... بوی عطر عبای آسمانی ات را خوب میشناسم ...
همین جا بودی شب های قدر کنار قلبِ من ...
من غافل از این حضور گرم تو، درگیرِ دنیایم و فریبکاری اش ..
چه شد تو را گم کردم؟
چه شد دستم از دستان گرمت جدا شد؟
تو میدانی چرا؟
مولاجان ...
این چند روزی که از شب های قدر زمین می گذرد، هنوز هم جای قدم هایت، روبرویم مانده
جای قدم هایت بر زمین در این خیابان ...
بودی ... خوب میدانم، هر جا نام تو را بخوانند و تو را عاشقانه بخواهند
آنجا حاضر میشوی و دلها را لبریز از حضورت می کنی ...
آن زمان که نامت را خواندم و یادت کردم و زیر آسمان برای آمدنت، دعایی عاشقانه کردم
آمدی و همچون عابری خسته لبریز از عشق از کنار خاطره ام گذشتی اما حیف...
من، تو را ندیدم ...
اهل زمین مرا نورانی میخوانند و آسمانی
اما اینها نشانه های عبور عاشقانه ی توست از منظر خیالم جانم دنیایم...
بیا به اهل زمین بگو: آسمان هر چه دارد به اعتباره "مهدی" ست ...
بیا به اهل زمین بگو: آسمان را "مهدی" آسمانی کرد ...
نه نام دارم نه نشان و نه نشانی ...
فقط یک قلب دارم که آن هم به عشق مهدی، به نام مهدی می تپد ...
من به عشق مهدی زنده ام هنوز ...
گل نرگس فدای رنگ بویت
نصیبم کی میشود دیدار رویت
مهدی جان (ع) سوال ساده دارم از حضورت
آیا من زنده ام وقت ظهورت
اگر آمدی من مرده بودم
اسیر خاک، سالها، ماهها، هفته بودم
دعایم میکنی دوباره جان بگیرم؟
بیایم در رکابتان بمیرم؟
خدایا با یک دنیا آرزو قدم به این سرزمین گذاشتم، آرزوهای پاک، آرزوهای مقدس، آرزوهای خدایی که هیچ رنگی از خوخواهی و کوتهنظری نداشت. آرزو داشتم که در راه انقلاب فلسطین جانفشانی کنم، و جان خود را وثیقهی آزادی فلسطین قرار دهم.
آرزو داشتم که با پای پیاده به قدس سفر کنم و آنجا خدای بزرگ را سجده کرده و از لطف و رحمتش سپاسگزاری کنم.
آرزو داشتم که در راه عدل و عدالت مبارزه کنم و یار و یاور محرومین و بینوایان و دل شکستگان باشم.
آرزو داشتم که پرچم علی را بر فرق زمین بکوبم، پردههای چرکین و سیاه تهمت و حسد، حقد و دروغ، کینه و تزویر را که ستمگران تاریخ بر روی علی کشیدهاند پاره کنم و وجود پاک و درخشانش را با افتخار و عشق به تشنگان حقیقت و عدالت بنمایانم و انسانیت را در راه کمال، به دور شمع وجودش جمع کنم، و در برخورد با مشکلات سخت و طاقتفرسا در حیاتی که سراسرش امتحان و غم، درد و مصیبت است از اراده بلندش طلب همت نمایم، و در روز قیامت، آنجا که دستم از همه چیز کوتاه است برای اثبات صدق و عشق و ایمان خود، علی را به درگاه خدا به شفاعت آورم.
آرزو داشتم که در معرکههای سخت و طوفانزای حوادث، در نبرد مرگ و زندگی بین حق و باطل پرچم خونین حسین را به دوش بکشم و با فدا کردن هستی خود یک حلقه به زنجیر دراز شهدای راه حق بیفزایم و انسانیت را یک قدم به کمال نزدیکتر کنم.
آرزو داشتم که مدینه فاضلهای به وجود آورم که بر آن عدالت سایه افکند، چشمهی عشق و محبت، سرزمین سینههای پاک انسانها را آبیاری کند، حقد و حسد، تهمت و کفر، جهل و ظلم از زمین رخت بربندد.
چه زیباست توکل به خدا کردن و در میان طوفانها با اطمینان قلب پرواز نمودن و در عمق گردابهای خطرناک عاشقانه غوطهخوردن، و در معرکهی حیات و ممات بیپروا به آغوش شهادت رفتن و در قربانگاه عشق همهی وجود خود را به قربانی خدا دادن، و از همه چیز خود گذشتن و به آزادی مطلق رسیدن. …
(از کتاب خدا بود و دیگر هیچ نبود)
چرا دوری ز تو تقدیر ما باشد غم هجران گریبان گیر ما باشد
تو غایت نیستی، مهجور ماییم دریغا علتش تقصیر ما شد
سلامتی و تعجیل در ظهورش 12 گل صلوات
کمکم کن تا تو را الگوی زیستنم بدارم و بدانم
یاری ام کن تا چنان باشم که با امام خویش بودی
السلام علیک یا زینب کبری
آجرک الله یا صاحب الزمان ، تصلی قلب نازنینشان صلوات
شب بعد از عملیات بیت المقدس بود. خرمشهر آزاد شده بود. بسیجی جوان خوشحال بود و خسته، گویی بار مسئولیت یک ملت را از روی دوشش برداشته بودند. به هم رزمانش نگاهی حاکی از رضایت می کرد. معجزه تحقق یافته بود، همین بچه بسیجی های لاغر و قد و نیم قد توانسته بودند ارتش قلدر و سراپا مسلح عراق را زمین گیر کنند و عقب برانند، چه افتخاری بالاتر از آزاد کردن خاک وطن اسلامی انقلابی از دست چکمه پوش های عراقی که آلت دست استکبار شده بودند؟ بسیجی جوان ، خسته بود و در به در دنبال کنجی می گشت برای خوابیدن. تمام شب گذشته با کوله سنگین بر پشت، این منطقه را گز کرده بود، چه چیزی شیرین تر از خواب بعد از پیروزی؟ جای خواب را پیدا کرده بود و خیز برداشت که در آن کنج خلوت شیرینی خواب بعد از پیروزی را بچشد که ناگهان فرمانده مهیب و نه چندان خوش اخلاقش حاج احمد را در برابر خودش دید. حاج احمد می خواست کاری به او بسپارد ولی واقعا بعد از این همه تلاش و پس از پیروزی به این شیرینی، لذت یک چرت بی دردسر حق او نبود؟ مگر این کم ترین پاداشش پس از عرق ریختن های این ایام و گذشتن از سختی ها و در نهایت آرام گرفتن در آغوش فتح و پیروزی نبود؟ حاج احمد این همه را شنید و پاسخ بسیجی جوان را داد، پاسخی نه فقط برای آن شب بچه بسیجی خستنه بلکه برای قرن ها و برای همه کسانی که خوابشان می آید. حاج احمد دست به گردن بسیجی انداخت و افق را نشان داد و گفت : «هر زمان که پرچمت را آن جا کوبیدی آن وقت برو استراحت کن!»
می دانی؟ هنوز پرچممان را بر در خانه ی مان هم محکم نکرده ایم که خوابمان گرفته است.الان زمان خواب نیست، امروز که چشم های مشتاق زیادی هستند که دنبال چنین پرچمی می گردند و مشت های گره شده و دل های مستحکم و گام های استواری به خروش درآمده اند برای به دست گرفتن چنین علم هایی. می دانی؟ الان زمان خواب نیست.
شهدا جونیشون رو برای خدا، آبروشون رو برای خدا
Shohada Sacrificed the yuoth ,
زن و بچه رو رها کردن و جانشون رو برای خدا فدا کردند
They leave the wife & chideren , and Sacrificed self life
امروز ما چفیه ها را به یاد شهدا و چفیه آقا گردنمان می اندازیم
Today, we hanging the chafiye to remember shohada and imam
الان در این جنگ نرم و تهاجم فرهنگی وظیفه ما چیست؟
Now, What's our Duty in this Soft War and Cultural Invasion?
احساس می کنید آقا ما رو از خیمه بیرون آورده؟
Do you feel imam draw out us from fort?
فکر نمی کنید کل یوم عاشورا و کل عرض کربلا
Don't think? "all Day is Ashoora and All Land is Karbala
خوشا آنان که با اخلاص و ایمان / حریم دوست بوسیدند و رفتند،
خوشا آنان که باعزت ز گیتی / بساط خویش برچیدندو رفتند،
ز کالاهای این آشفته بازار / شهادت را پسندیدند و رفتند...
